July 5, 2010

ชะตาฟ้ากำหนด

ในหนังสือนิยายปรัมปรา Greek Mythology ชื่อที่แสนคุ้นหูของคนเรียนวรรณคดี
มีเทพเจ้าที่ควบคุมชะตาชีวิตของเหล่ามนุษย์ทั้งหลายนามว่า “เฟธ (Fate)”
ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหลบหลีกชะตาที่เธอกำหนดเอาไว้ได้
ถ้าหากว่าโชคชะตาของเราถูกกำหนดไว้โดยเทพเจ้าเช่นเฟธ
ฉันอยากจะขอร้องให้เธอเมตตาและตัดโชคชะตาร้าย ๆ ออกไปจากชีวิตฉันบ้าง
ก่อนหน้านี้ฉันไม่เชื่อในชะตา “ฟ้า” ลิขิต แต่เชื่อว่าชะตา “เรา” ลิขิต
ทว่ามาตอนนี้ฉันชักจะเชื่อแล้วว่า โชคชะตาของคนเราถูกกำหนดไว้โดยคนจากบนฟ้า
ถึงแม้ว่าเราจะสามารถดิ้นหลุดจากโชคชะตาร้าย ๆ ได้ในวันนี้...วันหน้ามันก็จะวกกลับมาอีก
เพราะมันคือสิ่งที่ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ฉะนั้นแทนที่จะคอยดิ้นรนหลบหลีกมัน
สิ่งที่ควรทำก็คือยอมรับ เผชิญหน้า แล้วข้ามผ่านมันไปให้ได้เสียตั้งแต่วันนี้

หากว่าวันนั้นฉันเลือกทำ “ฝัน” ของฉัน แล้วทิ้งภาระหน้าที่ทุกอย่างไว้ข้างหลัง
วันนี้ฉันคงกำลังนั่งนับถอยหลัง รอคอยวันที่ฉันจะได้โบยบินสู่ฝันที่ตั้งใจไว้
แต่เส้นทางนั้นของฉันคงถูกขีดขวางไว้โดยโชคชะตาที่กำหนดโดยเฟธ
เพราะหากวันนั้น “ฝัน” คือสิ่งที่ฉันเลือก วันนี้ “ภาระหน้าที่” คือสิ่งสำคัญกว่าซึ่งฉันทอดทิ้งไปไม่ได้
นั่นหมายความว่าสุดท้ายแล้วโชคชะตาก็ต้องกำหนดให้ฉันต้องทิ้ง “ฝัน” นั้นไปอยู่ดี

“ฝัน” เหมือนกรวดก้อนงามที่ฉันเฝ้างมหามาแสนนาน
“โชคชะตา” เหมือนกระแสน้ำที่จะพัดพาเอาก้อนกรวดนั้นไป
“ภาระหน้าที่” เหมือนคนที่กำลังส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
ส่วนตัวฉันเหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง และต้องเลือกระหว่าง
เอื้อมมือไปคว้าก้อนกรวด หรือช่วยเหลืออีกชีวิต ก่อนที่ทั้งสองจะถูกกระแสน้ำพัดพาไป
แม้จะเสียดายโอกาสที่จะได้ครองก้อนกรวดที่หามานาน แต่ฉันก็เลือกช่วยอีกชีวิตที่ติดอยู่ในกระแสน้ำ
เพราะหากจะต้องเสียอะไรไป ฉันเลือกที่จะเสียสละสิ่งที่ตัวเองปรารถนาไปในตอนนี้
เพราะเมื่อช่วย “ภาระหน้าที่” นี้ไปถึงฝั่ง ฉันก็ค่อยออกว่ายตามหากรวดนั้นได้

จนวันนี้ฉันยังจำได้ดีถึงความเสียใจที่เห็นฝันหลุดลอยไป และยังคงปล่อยใจให้ฟูมฟายกับมันในบางโอกาส
เมื่อหนำใจก็จะบอกตัวเองว่า จงสละ “ฝัน” เพราะมันรอได้ ตราบที่ยังมีแรงฉันจะว่ายตามมันไป
แล้วดูแล “ภาระหน้าที่” ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่ปล่อยให้สายเกินกว่านี้ไม่ได้
ปลอบตัวเองไว้ว่ามันคือ การเสียสละเล็กน้อย...ที่ยิ่งใหญ่